ΤΟ ΚΟΥΡΟΥΠΙ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕ ΠΩΣ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΒΑΔΙΖΕ

(παραμύθι αφιερωμένο εξαιρετικά στα στελέχη τα επενδυτικά)


Μια φορά κι έναν καιρό πλάστηκε ένα τόσο δα κουρουπάκι, που – τι πα-ράξενο- άρχισε με τα χρόνια και μεγάλωνε μέχρι που, αργά-αργά γίνηκε μεγάλο κιούπι. Και καθώς μεγάλωνε, μεγάλωνε συνάμα κι η δύναμή του, μέχρι που έφτασε και έγινε βασιλιάς στο βασίλειο της χώρας, που την έ-λεγαν Σκάλα.
Το έμαθαν οι μάγοι κι έτρεξαν να αντικρίσουν αυτό το μάγα θαύμα, το κουρούπι-βασιλιά, τα οποίο ήθελε να κάνει ό,τι κάνουν κι οι άνθρωποι.
Οι υπήκοοι του βασιλείου από τη μια έστεκαν με θαυμασμό μπροστά σε τέτοιο, δίχως προηγούμενο, κατόρθωμα, κι από την άλλη στο πίσω μέρος της καρδιάς τους άρχισαν να φοβούνται, καθώς όλοι αναρωτιόνταν πώς είναι δυνατόν ένα μικρό κουρουπάκι να έχει αυγατίσει και να έχει γενεί τόσο τρανό!
Κι ο φόβος τους αυτός μέρα τη μέρα γινόταν όλο και πιο μεγάλος, ιδίως όταν οι τελάληδες του βασιλιά έβγαιναν με το βούκινο και φώναζαν:
«Με την βοήθεια του Θεού, παπάδων, δεσποτάδων, των χωρικών, των λαϊ-κών και όλων των αφεντάδων, θα γίνομαι καθημερνής όλο και πιο μεγάλο, για να μπορώ στην μπούκα μου κόσμο πολύ να βάλω» .
……
Κι όσο το κουρούπι μεγάλωνε και μεγάλωνε και μεγάλωνε, έχοντας Θεία Χάρη, τόσο οι υπήκοοι το καμάρωναν και το καμάρωναν και το καμάρω-ναν από τη μια, μα και ο φόβος μεγάλωνε και μεγάλωνε και μεγάλωνε από την άλλη. Και κάπως έτσι έφτασε η Σκάλα να έχει το κουρούπι κα-μάρι, μα και φόβο της. Διότι τελικά το ποσό τρανό ήτανε μάλλον το χρώ-σταγε στην φοβέρα της σκιάς του, παρά στο θαύμα, το μέγα και θεόρατο Κιούπι!
Απ’ τη μεριά του το πρώην κουρουπάκι, που πρώτα έγινε κιούπι και μετά βασιλιάς, για να φαίνεται καλό στους υπηκόους του, έταζε λίρες χρυσές και παλάτια με χρυσά δωμάτια και δούλους, που θα τους υπηρετούν, φερμένους από το Μεγάλο Νησί, που βρισκόταν μακριά από την Σκάλα. Τους υποσχόταν μάλιστα και ελευθερία, με μία και μόνη προϋπόθεση: να μην διαφωνούσαν με όσα αυτό πρόσταζε.
Κι έτσι στην Σκάλα κυλούσαν όλα ήρεμα μα και μουδιασμένα, όσο το κουρουπάκι βασίλευε και οι υπήκοοι καθόντουσαν μάκαρες που πίστευαν πως μια μέρα θα πλούτιζαν θαυματουργά!
Μόνο που ανάμεσά τους υπήρχαν και κάποιοι που θεωρούσαν άχρηστες τις χρυσές λίρες, τα παλάτια και τους δούλους, γιατί ήξεραν ότι για να τις αποκτήσουν θα ερχόταν από το Μεγάλο Νησί, μαζί με τους δούλους, και μια αρρώστια που την έλεγαν καταστροφοπεριβαλλοντοτίτιδα, που θα αρ-ρώσταινε τους υπηκόους, τα δέντρα, τα ζώα, τα ψάρια και τον αγέρα.
Αποφάσισαν λοιπόν να βγάλουν και αυτοί ένα τελάλη με βούκινο να σεργιανίσει στις γειτονιές, για να πούνε στους ευτυχισμένους φοβητσιά-ρηδες να ξυπνήσουν και να δουν ότι ο βασιλιάς τους είναι τελικά ένα α-πλό κουρουπάκι, διόλου μαγεμένο, διότι ο αγγειοπλάστης κατά λάθος το έφτιαξε, αντί κουρούπι, μεγάλο κιούπι.
-«Μην τον φοβάστε, χωρικοί, είναι απλό κουρούπι
αγγειοπλάστης το ’κανε αλλά του βγήκε κιούπι.
Δούλους, παλάτια και χρυσά μάς τάζει να μας δώσει
μα η αρρώστια από το Νησί θα μας αποτελειώσει.
Όσο περνάει ο καιρός το πήλινο παλιώνει
μια ραγισμάδα μοναχά κι ο φόβος τελειώνει».
….
Οι υπήκοοι ακούγοντάς το σιγά- σιγά άρχισαν να ξεθαρρεύουν και να τους φεύγει ο φόβος. Κατάλαβαν επιτέλους ότι δεν είναι δυνατόν ένα κου-ρούπι να είναι βασιλιάς, να το πιστεύουν και να το υπηρετούν.
Όταν μάλιστα ράγισε ο φόβος και μέρα με την ημέρα έφυγε εντελώς, κα-τάλαβαν ότι είναι θα είναι πολύ καλύτερα να ζήσουν στο βασίλειο της Σκάλας, χωρίς χρυσά, δούλους και παλάτια, μα και χωρίς αρρώστια από το Μεγάλο Νησί.
….
Το αποφάσισαν και το έπραξαν. Έτσι, εντέλει, έζησαν αυτοί καλά και τα ζώα, τα λουλούδια, τα δέντρα, τα ψάρια, ο αγέρας καλύτερα.



Νίκος Μακρυνάκης
(ο αγγειοπλάστης του κουρουπιού και του κιουπιού)